دوره 23، شماره 1 - ( 1398 )
جلد 23 شماره 1 صفحات 72-49 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، گروه حقوق، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز، تهران، ایران
2- استادیار گروه حقوق، واحدالکترونیکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز ، تهران، ایران ، dr_tabaie@yahoo.com
3- استادیار گروه حقوق، واحدالکترونیکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز ، تهران، ایران
4- استادیار گروه حقوق دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
2- استادیار گروه حقوق، واحدالکترونیکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز ، تهران، ایران ، dr_tabaie@yahoo.com
3- استادیار گروه حقوق، واحدالکترونیکی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز ، تهران، ایران
4- استادیار گروه حقوق دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
چکیده: (6828 مشاهده)
شرط عدم مسؤولیت در بیمه کمتر مورد توجه پژوهشگران و قوانین موجود قرار گرفته است. مبهم بودن وضعیت این شروط و ارجاع وضعیت این شروط به شرایط خصوصی بیمه نامه، با توجه به الحاقی بودن عقد بیمه و قدرت معاملاتی برتر شرکتهای بیمهگر امری قابل انتقاد بوده که غالبا نیز به ضرر بیمه گذاران و ذینفع بیمهنامهها منتهی میشود. هر چند با استفاده از برخی از مبانی حقوقی میتوان شرط عدم مسؤولیت نسبت به تعهد اصلی بیمهگر را باطل اعلام کرد، اما این ابهام در مورد تعهدات فرعی بیمهگرکماکان ادامه دارد. همچنین در مواردی که شرط عدم مسؤولیت جزئی بوده، هرچند چنین شرطی ناظر بر تعهد اصلی نیز باشد، با توجه به اینکه چنین شرطی اثر کلی عقد بیمه را از بین نمیبرد، نمیتوان باطل و یا مبطل عقد بیمه دانست، اما به صورت کلی ارجاع وضعیت شرط عدم مسؤولیت به شرایط خصوصی باب سوء استفاده را باز کرده است. به همین دلیل بازنگری در قوانین و مقررات موجود، از این منظر امری ضروری به نظر میرسد.
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
دریافت: 1397/5/8 | پذیرش: 1398/3/25 | انتشار: 1398/3/25
دریافت: 1397/5/8 | پذیرش: 1398/3/25 | انتشار: 1398/3/25
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |