دوره 24، شماره 2 - ( 1399 )
جلد 24 شماره 2 صفحات 138-113 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- استادیار حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران ، maboudi@um.ac.ir
2- دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشکده حقوق علوم و سیاسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
2- دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشکده حقوق علوم و سیاسی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
چکیده: (2561 مشاهده)
سازش به عنوان یکی از روش‌های حل و فصل اختلافات در عرصه دعاوی داخلی و بین‌المللی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. مهم‌ترین علت عدم استقبال از سازش، فقدان وصف لازم‌الاجرا در اکثر سازش‌نامه‌ها است. سازمان ملل متحد با تصویب کنوانسیون سنگاپور 2019 در مورد سازش‌نامه‌های حاصل از میانجی‌گری، این نقیصه را در مورد سازش‌نامه‌های مزبور برطرف کرده است. الحاق ایران به کنوانسیون یادشده، گامی مثبت جهت ارتقای جایگاه سازش‌نامه‌ها در حقوق ایران قلمداد می‌شود. در مقاله پیش‌رو، چالش‌ها و مسائل اصلی مطروح در تنظیم کنوانسیون مورد مداقه قرار گرفته است. در مجموع پژوهش حاضر، به این نتیجه نائل آمده که برخی رویکردهای کنوانسیون مذکور از جمله عدم وضع مقرراتی در خصوص حمایت از توافق‌نامه طرفین مبنی بر حل و فصل اختلافات از طریق سازش و عدم ارائه قواعدی صریح در خصوص لزوم حفظ محرمانگی در فرایند میانجی‌گری قابل نقد می‌باشند. همچنین به نظر می‌رسد با توجه به تأکیداتی که نظام فقهی و حقوقی ایران نسبت به برتری روش سازش بر روش‌های ترافعی حل اختلاف دارد، شایسته است نظام حقوقی ایران از سازش‌نامه‌های داخلی نیز حمایتی مشابه یا حتی بیشتر از سازش‌نامه‌های بین‌المللی به عمل آورد.
واژه‌های کلیدی: لازم‌الاجرا بودن سازش‌نامه – شناسایی سازش‌نامه – توافق‌نامه حل و فصل اختلافات از طریق سازش – میانجی گری – محرمانگی
نوع مقاله: پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
حقوق تطبیقی
دریافت: 1398/9/23 | پذیرش: 1399/6/16 | انتشار: 1399/6/30
دریافت: 1398/9/23 | پذیرش: 1399/6/16 | انتشار: 1399/6/30
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |