1- دانشجوی دکترای حقوق خصوصی دانشگاه تربیت مدرس
2- دانشیار حقوق دانشگاه شهید بهشتی
3- استادیار حقوق دانشگاه تربیت مدرس
چکیده: (19300 مشاهده)
فریبرز ایمانیان دانشجوی دکتری حقوق خصوصی دانشگاه تربیت مدرس عبداله شمس دانشیار حقوق دانشگاه شهید بهشتی محمد عیسی تفرشی استادیار حقوق دانشگاه تربیت مدرس ماده 959 قانون مدنی ایران مقرر می دارد: هیچ کس نمی تواند بطور کلی حق تمتع و یا حق اجرای تمام یا قسمتی از حقوق مدنی را از خود سلب کند. نویسندگان حقوق مدنی ایران تفسیرهای گوناگونی از ماده مزبور ارائه کرده اند. اختلاف رای بین نویسندگان حقوق مدنی در تفسیر ماده مزبور را می توان به گوناگونی مفاهیم اصطلاح "حقوق مدنی" در ادبیات حقوقی نسبت داد. "حقوق مدنی" در مفهوم شخصی بر دو دسته از حقوق فردی دلالت دارد: 1) حقوق مدنی نسبی، به معنای حقوق و امتیازهای ناشی از حکومت قانون بر موقعیت خاص حقوقی، 2) حقوق مدنی مطلق، به معنای حقوق و آزادیهای عمومی مربوط به حیثیت انسانی که آحاد بشر، صرفا به خاطر انسان بودن مستقیما، مطلقا و بدون توجه به وضعیت حقوقی خاص دیگری از آن برخوردار هستند. در ادبیات خقوقی معاصر به این دسته از حقوق، "حقوق مدنی بشر" نیز اطلاق می شود. این مقاله می کوشد تا نشان دهد اصطلاح حقوق مدنی مذکور در ماده 959 و همچنین مواد 957، 958 و 961 ق.م. در مفهوم حقوق مدنی مطلق بکار رفته است. بنابراین قانونگذار ایران به موجب مواد 957، 958، 959، 960 و 961 ق.م. ضمن تاکید بر برخورداری همه انسانها از حقوق و آزادیهای مربوط به حیثیت ذاتی بشر، حمایت خود از این حقوق در حوزه حقوق خصوصی ایران را با غیر قابل سلب بودن حقوق و آزادیهای مزبور از انسان، خواه بصورت کلی و خواه بصورت جزیی حتی با رضایت و توافق شخصی، اعلام کرده است.
دریافت: 1391/2/11 | پذیرش: 1391/2/11 | انتشار: 1391/2/11