دوره 28، شماره 4 - ( 1403 )                   جلد 28 شماره 4 صفحات 62-31 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Abhary H, mosavi khatir T, ramzanzadeh badeli O. The Uniform Model of the Business-Judgment Rule: a Comparative Study in English, American, Australian and Iranian Law. CLR 2025; 28 (4) :31-62
URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-76062-fa.html
ابهری حمید، موسوی خطیر طاهره، رمضان زاده بادلی ام البنین. الگوی یکسان قاعده قضاوت تجاری: مطالعه تطبیقی در حقوق انگلیس، آمریکا، استرالیا و ایران. پژوهش‌های حقوق تطبیقی. 1403; 28 (4) :31-62

URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-76062-fa.html


1- استاد گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران ، Hamid.adhary@gmail.com
2- دانشجوی دکتری دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
3- استادیار، گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
چکیده:   (100 مشاهده)
قاعده قضاوت تجاری1 را می­توان به عنوان دکترینی تعریف کرد که در صورتی که مدیران با حسن نیت، با دقت لازم و در چهارچوب اختیارات و وظایف خویش از جمله وظیفه مراقبت و امانت‌داری عمل نمایند از آن­ها در برابر مسئولیت­های شخصی محافظت می­نماید. بر همین اساس در این پژوهش با مطالعه تطبیقی در حقوق کشورهای آمریکا، انگلیس، استرالیا و ایران و با تمسک به روش توصیفی-تحلیلی، به مدل‌های مختلف کاربرد قاعده قضاوت تجاری اشاره و عواملی را که منجر به کاربرد[1] این مدل‌ها شده‌اند بررسی گردید. در نهایت قائل بر آن شدیم که شانس استفاده از مدل یکنواخت قاعده قضاوت تجاری بسیار کم است؛ لیکن مکانیزم‌های مدرن نظام راهبری شرکتی[2] در زمینه مسئولیت‌پذیری و کارایی اقتصادی سیستم‌های حاکمیت شرکتی[3] را به اجرای یک مدل قانونی یا صریح از کاربرد این قاعده سوق می­دهد.
 
متن کامل [PDF 1046 kb]   (49 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | موضوع مقاله: حقوق تطبیقی
دریافت: 1403/4/22 | پذیرش: 1403/8/12 | انتشار: 1403/12/14

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.