پژوهش های حقوق تطبیقی، جلد ۲۲، شماره ۳، صفحات ۱۳۷-۱۶۲
عنوان فارسی بررسی تطبیقی اصل انصاف و اصول عدل و انصاف
چکیده فارسی مقاله انصاف برای رفع اختلاف توسط قاضی یا داور، گاه به عنوان یک اصل کلی حقوقی ("اصل انصاف") و گاه به عنوان اصول عالی اخلاقی، که می تواند قواعد حقوقی را کنار بزند ("اصول عدل و انصاف")، مورد استفاده قرار می گیرد. فارغ از ترتب ثمره عملی بر تمایز بین این دو مفهوم، آنچه مسلم است اینکه آنها از جهات مختلف با هم متفاوتند. خاستگاه اصل انصاف در مفهوم امروزی، در حقوق داخلی به نظام رومی ژرمنی از 1625 میلادی، برگرفته از دیدگاه ارسطو در این باره، و در حقوق بین الملل به 1920 بر می گردد. حل منصفانه بر مبنای اصول عدل و انصاف در حقوق داخلی، متأثر از قواعد داوری آنسیترال، به 1967 و در حقوق بین الملل، به 1920 مربوط می شود. اصل انصاف معمولا یک هنجار قانونی است که در مقام تصمیم به عنوان بخشی از قانون مدنظر قرار می گیرد، اما ماهیت اصول عدل و انصاف یک نوع آزادی عمل در قضاوت است که قاضی، خارج از قلمرو قواعد حقوقی، تصمیم گیری می نماید. در حالیکه توسل به اصل انصاف، اغلب نیاز به رضایت طرفین اختلاف ندارد، استفاده از اصول عدل و انصاف در هرحال نیازمند چنین رضایتی است. انصاف در حقوق ایران، جز در بند 3 ماده 27 قانون داوری تجاری بین المللی، به عنوان یک اصل کلی حقوقی، آن هم غالبا به طور ضمنی، کم و بیش در قوانین و یا رویه قضایی مورد توجه قرار گرفته است.
کلیدواژه‌های فارسی مقاله اصل انصاف، اصول عدل و انصاف، حقوق های ملی، حقوق بین الملل
عنوان انگلیسی A Comparative Study on the Equity and Ex Aequo Et Bono
چکیده انگلیسی مقاله Equity, for resolving disputes by a judge or an arbitrator, is sometimes used as a general principle of law ("equity") and sometimes as the high moral principles that can put aside the law ("ex aequo et bono"). A part from the practical effects of distinction between these concepts, it is settled that they are different from each other in several aspects. The origin of equity, in its present sense, dates back in national laws to the Roman Germanic system of law to 1625, on the basis of the Aristotle's thoughts in this regard, and in international law to 1920. Equitable solution, on the basis of ex aequo et bono relates, in domestic law, under the influence of Uncitral Arbitration Rules, to 1976 and, in international law, to 1920. Equity is usually a legal norm which, in decision making, is taken into consideration as a part of law. While the nature of ex aequo et bono is a judicial discretion on the basis of which the judge, disregarding the law, decides about the matter. There is often no need to the consent of disputing parties regarding equity, but use of ex aequo et bono, in any case, requires the consent of the parties. Equity in the law of Iran, except within the context of Art.27 (3) of the International Commercial Arbitration Act, has been used as a general principle of law, often implicitly, in the law and legal precedents.
کلیدواژه‌های انگلیسی مقاله Equity, Ex aequo et bono, National laws, International law.
نویسندگان مقاله مسعود البرزی ورکی | masoud alborzi verki
2- assistant professor, faculty of social sciences, imam khomeini international university, qazvin, iran.
استادیار گروه حقوق، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه بین المللی امام خمینی، قزوین، ایران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه بین المللی امام خمینی (Imam khomeini international university)

انسیه مطیعی | ensieh motiei
1- phd student of private law, faculty of humanities and social sciences, islamic azad university, zanjan, iran.
دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشکده علوم انسانی و اجتماعی، دانشگاه آزاد، زنجان، ایران
سازمان اصلی تایید شده: دانشگاه آزاد اسلامی زنجان (Islamic azad university of zanjan)

نشانی اینترنتی http://journals.modares.ac.ir/browse.php?a_code=A-1-26296-1&slc_lang=fa&sid=20
فایل مقاله فایلی برای مقاله ذخیره نشده است
کد مقاله (doi)
زبان مقاله منتشر شده fa
موضوعات مقاله منتشر شده
نوع مقاله منتشر شده
برگشت به: صفحه اول پایگاه   |   نسخه مرتبط   |   نشریه مرتبط   |   فهرست نشریات