جستجو در مقالات منتشر شده
۳ نتیجه برای بزه دیده شناسی
عبدالعلی توجهی، علی حسین نجفی ابرندآبادی،
دوره ۳، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۷۸ )
چکیده
عبدالعلی توجهی
دانشجوی دکتری حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه تربیت مدرس
علی حسین نجفی ابرندآبادی
دانشیار دانشکده حقوق دانشگاه شهید بهشتی
"بزه دیده" یا "مجنی علیه" از ارکان مهم پدیده مجرمانه است که متاسفانه تاکنون، موقعیت واقعی و تعیین کننده خود را در پژوهشهای جرم شناسی نیافته است. صاحبنظران مسائل حقوق جزا و جرم شناسی، بیشترین تلاش خود را معطوف عناصری چون جرم، مجرم و مجازات کرده اند و در نتیجه قربانی جرم که اغلب در وقوع جرم نقش موثری ایفا می کند، از نظر دور مانده است.
با ظهور بزه دیده شناسی در دهه های اخیر، گامهای بلندی در مطالعه علمی بزه دیدگان و شناسایی ویژگیها و عملکرد آنان در ارتکاب جرم برداشته شده است. گذشته از وجود مشکلاتی نظیر فقدان منابع، جوان بودن تئوریها و وجود ابهام در حدود و ثغور موضوع – که پژوهش درباره هر دانش نوپایی را با دشواری مواجه می سازد – تحقیقات و مطالعات بزه دیده شناسی، دارای تنگناها و مشکلات ویژه ای است که بدون غلبه بر آنها، ارزش و اعتبار تئوریهای این شاخه نوین جرم شناسی، خدشه دار می شود. در این مقاله یکی از مشکلاتی که فرا روی بزه دیده شناسان قرار دارد، بررسی شده است. نگارندگان ضمن بررسی درصد بزه دیدگیهای گزارش نشده در کشورهای مختلف جهان، همین موضوع را در ایران در مورد یک جامعه آماری ۱۰۰۰ نفری، مطالعه و بررسی کرده و چنین نتیجه گرفته اند که متاسفانه در ایران نیز بیش از ۶۰ درصد قربانیان جرائم، هرگز مراتب بزه دیدگی خود را گزارش نکرده اند. در بررسی علل عدم گزارش بزه دیدگیها، موضوعاتی از قبیل فقدان مدارک، بی اعتمادی به پلیس، حفظ آبرو و شخصیت خود و وجود رابطه خانوادگی با مجرم، بیشترین درصد را به خود اختصاص داده اند. در پایان چنین نتیجه گیری شده است که برنامه ها و تدابیر مسئولان سیاست جنایی در امر مبارزه با بزهکاری، تا زمانی که بر آمار واقعی بزه دیدگان مبتنی نباشند. کارآیی و ارزش واقعی خود را نخواهند یافت. لذا ضروری است مسئولان هر جامعه با جلب اعتماد بزه دیدگان و فراهم آوردن تسهیلاتی در تشریفات دادرسی، درصد بزه دیدگیهای گزارش نشده را که اغلب به انتقام خصوصی یا انزوای بزه دیده و به عبارت دیگر به بزهکاری یا بزه دیدگی جدیدی منجر می شود، تقلیل دهند.
علی رحمتیان،
دوره ۵، شماره ۴ - ( ۱۰-۱۳۸۰ )
چکیده
علی رحمتیان
استادیار دانشگاه متروپولیتین فلوریدا
هدف این تحقیق توصیف خشونت خانگی است که به عنوان یک مساله شایع، بر خانواده ها، کارگزاریهای اجرای قانون و نظام داده گاه تاثیر می گذارد. مطالعاتی که در باره آثار بازداشتها بر تکرار جرم در پرونده های خشونت خانگی صورت گرفته، به اجرای راهبردهای موافق بازداشت در بسیاری از کارگزاریهای پلیس منجر شده است. این راهبردهای در حال تغییر سبب افزایش شمار پرونده های خشونت خانگی در نظام دادگاه و نیز تعقیب محدود این موارد شده است. این باور وجود دارد که آموزش پلیس در زمینه پویایی شناسی ویژه خشونت خانگی، مهارتهای ضروری را برای کنترل صحیح و دقیق این مکالمه های تلفنی به ماموران می دهد. اداره پلیس لینک لند پروژه های جامعی را به نام تیم پاسخگویی به آزار خانگی (DART) به وجود آورده که به منظور کاهش تکرار خشونت خانگی و خدمت کردن به بزه دیدگان با کارآیی بیشتر طرح ریزی شده است. بررسی مولفه های این برنامه ممکن است به در نظر گرفتن جنبه های ویژه آموزش که در کاهش میزان تکرار جرم سودمند است، کمک کند. توجه خاصی شده است به مفاهیم نظریه ها و مدلهایی که از یافته هایی پشتیبانی می کنند که مضروب کنندگان و بزه دیدگان آنها به شیوه ای واکنش نشان می دهند که از محیط خانوادگی اشان، به عنوان بخشی از الگو یا چرخه خشونتی که آزار در آن بروز می یابد، یاد گرفته اند.
دوره ۲۰، شماره ۳ - ( ۴- )
چکیده
یکی از مهم‌ترین اقتضائات بزه‌دیده‌شناسی در پهنۀ علوم جنایی ایجاد نظریه‌ای عمومی ست که بتواند همۀ مفهوم‌ها، نظریه‌ها و فرضیه‌هایی را که ممکن است در این پهنه مطرح شوند، پوشش دهد. این مقاله می‌کوشد با به‌کارگیریِ ترمینولوژی‌ای که نوشتگان و درون‌مایۀ بزه‌دیده‌شناسی را از آغاز پیدایشِ آن در نیمۀ سدۀ بیستم تاکنون تشکیل داده است، چنین نظریه‌ای را معرفی کند. قلمرو مطالعاتیِ جدیدی که نویسنده در این مقاله معرفی می‌کند، در پرتو دو رهیافت جرم‌شناسانه و حقوقی پدیدار می‌شود. کار نظریۀ بزه‌دیده‌شناسی عبارت است از تلفیق این دو رهیافت در قلمرو مطالعاتیِ یکپارچه‌ای که بر سه مفهوم کلیدی پا‌می‌گیرد: شخصیت کنش‌گرِ بزه‌دیده، ماهیت بزه‌دیدگیبزه‌دیده‌سازی، و کنش‌پذیری بزه‌دیده. نویسنده در پایان نتیجه می‌گیرد که نظریۀ بزه‌دیده‌شناسی امتیازها و مزیّت‌هایی از جمله بدین شرح دارد: علّت‌شناسی جنایی، پیش‌گیری از بزه‌دیدگی و بزهکاری، و به‌طور کلّی، طرح‌ریزیِ یک سیاست جنایی و سامانۀ دادگری جناییِ بهتر و کارامدتر در عمل.
