دوره 20، شماره 4 - ( 1395 )                   جلد 20 شماره 4 صفحات 132-109 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 20.1001.1.22516751.1395.20.4.3.9

XML English Abstract Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Kashkooli R, Sadeghi M, Shahbazinia M, Azizi E. Expansion of the Scope of Arbitration Clause Based on Presumed Consent. CLR 2016; 20 (4) :109-132
URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-6449-fa.html
کشکولی رسول، صادقی محمود، شهبازی نیا مرتضی، عزیزی ابراهیم. گسترش قلمرو شرط داوری از طریق رضایت مفروض. پژوهش‌های حقوق تطبیقی. 1395; 20 (4) :109-132

URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-6449-fa.html

گسترش قلمرو شرط داوری از طریق رضایت مفروض
رسول کشکولی1 ، محمود صادقی 2، مرتضی شهبازی نیا2 ، ابراهیم عزیزی3
1- دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشکده حقوق دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
2- دانشیار گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
3- استادیار گروه حقوق خصوصی، دانشکده حقوق دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
چکیده:   (8545 مشاهده)
داوری نهادی قراردادی است. قرارداد داوری است که تعیین می­کند چه کسی می­تواند در دیوان داوری خواهان یا خوانده قرار گیرد.توسعۀ شرط داوری به اشخاص ثالث معارض با ماهیت آن می­باشد.مبانی گسترش قلمرو شرط داوری را با نگاه به رویۀ داوری بین­المللی و ادبیات موجود می­توان به دودسته کلی تقسیم کرد: دسته اول شامل مواردی است که با نادیده گرفتن شخصیت حقوقی شرکت مادر، سهام‌داران یا شرکتهای زیرمجموعۀ آن می­تواننددردیوان داوری طرف دعوا قرار گیرند یا اینکه با نادیده گرفتن شخصیت حقوقی مستقل شرکت تحت مالکیت وکنترل شرکت مادر، شرکت مادررا خوانده قرار دهند.دردسته بعدمواردی مطرح شده که با یافتن نشانه­های از رضایت شخص ثالث، می­توان قلمرو شرط داوری را بر مبنای رضایت مفروض گسترش داد. نمایندگی، استاپل و گروه قراردادها به عنوان مبانی گسترش قلمرو شرط داوری بر اساس رضایت مفروض مطرح شده­اند.
واژه‌های کلیدی: قراردادداوری، رضایت مفروض، نمایندگی، استاپل، گروه قراردادها
متن کامل [PDF 920 kb]   (6771 دریافت)    

دریافت: 1395/3/16 | پذیرش: 1395/11/3 | انتشار: 1395/12/1
ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.