دوره 14، شماره 4 - ( 1389 )                   جلد 14 شماره 4 صفحات 73-53 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 20.1001.1.22516751.1389.14.4.5.9

XML English Abstract Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Sadeghi-Moghadam1 M, Shokoohi Zadeh2 R. Determination of Criteria of Accessority and Its Effects in Accessory Contracts in Iranian, French and English Law. CLR 2011; 14 (4) :53-73
URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-10780-fa.html
صادقی مقدم1، محمد حسن، شکوهی زاده2 رضا. تشخیص معیار تبعیت در عقود تبعی و آثار آن در حقوق ایران، فرانسه و انگلیس. پژوهش‌های حقوق تطبیقی. 1389; 14 (4) :53-73

URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-10780-fa.html

تشخیص معیار تبعیت در عقود تبعی و آثار آن در حقوق ایران، فرانسه و انگلیس
محمد حسن صادقی مقدم1، 1، رضا شکوهی زاده22
1- 1. دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، تهران، ایران
2- 2. استادیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده:   (7870 مشاهده)
چکیده در این مقاله سعی شده معیار حقوقی تبعیت عقود تبعی از تعهد پایه، در حقوق ایران شناسایی شود تا از این طریق، حدود تبعیت در عقود تبعی و مبنای آن مشخص گردد. در همین راستا، به دو نظریه عمده درخصوص مبنای تبعیت اشاره شده است: نظریات تبعیت ذهنی و تبعیت عینی. مطابق نظریه تبعیت ذهنی، علت و مبنای تبعیت عقد تبعی از تعهد پایه آن است که طرفین عقد، این تبعیت را خواسته اند. بنابراین، حدود و آثار این تبعیت را نیز اراده ایشان مشخص می سازد. در مقابل، مطابق نظریه تبعیت عینی، علت تبعیت عقد تبعی از تعهد پایه آن است که تعهد پایه، موضوع عقد تبعی قرار گرفته و این رابطه عینی و مادی بین عقد تبعی و تعهد پایه، باعث تبعیت کامل عقد تبعی از اوصاف و وی‍ژگی¬های تعهد پایه می¬گردد. تعیین نظریه قابل پذیرش در حقوق ایران، دارای آثار متعددی است که مورد اشاره قرار خواهد گرفت.
واژه‌های کلیدی: کلید واژه ها: عقد تبعی، تعهد پایه، معیار تبعیت، نظریه تبعیت ذهنی، نظریه تبعیت عینی
متن کامل [PDF 186 kb]   (3154 دریافت)    

دریافت: 1389/1/16 | پذیرش: 1389/10/6 | انتشار: 1389/12/29
ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.