دوره 14، شماره 2 - ( 1389 )                   جلد 14 شماره 2 صفحات 156-131 | برگشت به فهرست نسخه ها

‎ 20.1001.1.22516751.1389.14.2.3.3

XML English Abstract Print

Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Habibzadeh M J, Momeni M. Conspiracy against security in Iran Law. CLR 2010; 14 (2) :131-156
URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-1917-fa.html
حبیب‌زاده محمد جعفر، مومنی مهدی. جرم تبانی علیه امنیت کشور در حقوق ایران. پژوهش‌های حقوق تطبیقی. 1389; 14 (2) :131-156

URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-1917-fa.html

جرم تبانی علیه امنیت کشور در حقوق ایران
محمد جعفر حبیب‌زاده 1، مهدی مومنی2
1- ١- دانشیار گروه حقوق دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
2- ٢- دانشجوی دکتری حقوق کیفری و جرم شناسی، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
چکیده:   (13505 مشاهده)
چکیده تبانی علیه امنیت از جمله جرائم مانع محسوب می‌شود و به منظور جلوگیری از ارتکاب جرائم شدیدتر علیه امنیت ملی کشور، جرم‌انگاری شده است. در این مقاله میزان مطابقت مقررات راجع به این بزه را با موازین شرعی و اصول حقوق کیفری بررسی می‌کنیم. از بررسی منابع فقهی از جمله آیات قرآن راجع به مسجد ضرار و قاعده حرمت اعانت بر اثم چنین استنباط می‌شود که اصل جرم‌انگاری تبانی قابل قبول است، اما نمی‌توان آن را مشمول عنوان محاربه دانست. سیاست جنایی ایران در باب بزه تبانی علیه امنیت از جهات عدیده مخدوش و متشتت است. از جمله این‌که میزان مجازات تعیین شده برای تبانی علیه امنیت از مجازات ارتکاب بسیاری از بزه‌های علیه امنیت کشور بیش‌تر است. این امر به تبانی‌کنندگان جرأت می‌دهد برای استفاده از مجازات خفیف‌تر به ارتکاب اصل جرم مبادرت ورزند. عدم ذکر نمود عینی یا فعل مادی در قانون برای تحقق بزه تبانی علیه امنیت زمینه‌ساز برداشت‌‌های افراطی و تفریطی از مفهوم و مصداق این بزه است. بازنگری قانونگذار ایران در مقررات ماده 610 ق.م.ا. به منظور انطباق با موازین شرعی و اصول حقوق کیفری اجتناب‌‌ناپذیر است.
واژه‌های کلیدی: تبانی، توافق، نمود عینی، امنیت کشور
     

دریافت: 1387/11/6 | پذیرش: 1388/11/10 | انتشار: 1389/4/1
ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.