1- دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشگاه قم، قم، ایران
2- استادیار دانشکده حقوق، دانشگاه قم، قم، ایران
3- دانشجوی دکتری حقوق خصوصی دانشگاه عدالت، تهران، ایران
چکیده: (9438 مشاهده)
اموال دیجیتالی شامل ایمیلها، وبلاگها، شبکههای اجتماعی، فیلم و عکس دیجیتالی، بازیهای رایانهای، ایبوکها، پولهای الکترونیکی، نام دامنه و ... روز به روز اهمیت بیشتری مییابند. این اموال رقیب جدی اموال مادی هستند که بجز ارزش عاطفی گاه میلیونها دلار ارزش اقتصادی دارند. استفاده رو به فزاینده از این اموال این پرسش را مطرح میکند که پس از مرگ استفادهکننده، چه بر سر این اموال میآید؟ آیا قابل وصیت هستند؟ در غیاب قانونگذاری چگونه باید رفتار کرد؟ در فقدان قانونگذاری، دو نظریه در پاسخ به این پرسشها مطرح شده است. یک نظریه ریشه در حقوق قراردادها دارد که برابر آن قرارداد میان استفادهکنندگان از خدمات اموال دیجیتالی و ارائهدهندگان آن باید مد نظر قرار گیرد و نظریه دیگر ریشه در حقوق اموال و مالکیت دارد بر این باور است که این اموال همانند اموال مادی بعد از مرگ به ورثه و موصیله منتقل میشود. به نظر میرسد این اموال با لحاظ مسائل حاکم بر آن همچون حفظ حریم خصوصی اشخاص قابل انتقال بعد از مرگ هستند و در بسیاری از قراردادهایی که میان استفادهکنندگان از این اموال و ارائهدهندگان آن منعقد میشود و شرط عدم انتقال اموال بعد از مرگ را در آن گنجاندهاند مخالف مصالح جامعه و نظم عمومی است.
دریافت: 1395/4/8 | پذیرش: 1396/4/26 | انتشار: 1396/6/1