Mohseni H, Ghasemi S. A Comparative study of Procedural confrontation with Arbitration Agreement in Court (critique & Justification of Judgment No. 0200023 of the General Assembly of Civil branches of the Supreme Court). CLR 2024; 28 (2) :135-164
URL:
http://clr.modares.ac.ir/article-20-74763-fa.html
محسنی حسن، قاسمی سجاد. نگاهی تطبیقی به مواجهه آیینیک با موافقتنامه داوری در دادگاه
(نقد رأی هیأت عمومی شعب حقوقی دیوان عالی کشور به شماره ٠٢٠٠٠٢٣ مورخ 23/8/1402). پژوهشهای حقوق تطبیقی. 1403; 28 (2) :135-164
URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-74763-fa.html
1- دانشیار گروه حقوق خصوصی و اسلامی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، تهران، ایران ، hmohseny@ut.ac.ir
2- دانشجوی دکتری حقوق خصوصی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده: (382 مشاهده)
درج شرط داوری در قرارداد، طرفین را ملزم به حلوفصل اختلاف از طریق داوری و خودداری از مراجعه به دادگاه میکند. با وجود این، ممکن است یکی از طرفین نسبت به طرح دعوا در دادگاه اقدام کند. در چنین فرضی مسائل شکلی مهمی قابل طرح است. از جمله اینکه اثر طرح دعوای خواهان بر عدول از شرط داوری چیست و یا ایراد نمودن یا ننمودن خوانده نسبت به وجود شرط داوری چه تأثیری بر صلاحیت دادگاه دارد و آیا دادگاه میتواند بدون ایراد خوانده نیز از رسیدگی ماهوی خودداری کند؟ رأی هیأت عمومی شعب حقوقی دیوان عالی کشور، با تأکید بر اثر شرط داوری بر منع دادگاه از رسیدگی ماهوی، مسائل فوق را مورد توجه قرار نداده است. در این پژوهش ضمن نقد و بررسی رأی اصراری صادره و تحلیل ابعاد مختلف ایراد خوانده به شرط داوری و تکلیف دادگاه در این زمینه و بحث از ماهیت حق ناشی از توافق بر داوری، بر این نتیجه تأکید شده است که نقش اراده طرفین در استناد یا عدول از شرط داوری باید مورد توجه دادگاهها قرار گیرد؛ چیزی که در رأی هیأت عمومی دیوان چندان بهروشنی بررسی نشده است.
نوع مقاله:
پژوهشی اصیل |
موضوع مقاله:
حقوق تطبیقی دریافت: 1403/2/1 | پذیرش: 1403/3/11 | انتشار: 1403/6/10