مطالعه تطبیقی حق برخورداری از وکیل در مرحلۀ تعقیب در حقوق داخلی ایران و اسناد و رویه های محاکم کیفری بینالمللی
نویسندگان
1
استاد یار گروه حقوق دانشگاه بوعلی سینا، همدان، ایران
2
دانشجوی کارشناسی ارشد حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی،تهران، ایران
3
دانش آموخته کارشناسی ارشد حقوق دانشگاه تهران،تهران، ایران
چکیده
به رغم پیشبینی حق داشتن وکیل در کلیه مراحل دادرسی کیفری در اسناد بینالمللی و نظامهای حقوقی جهان و با وجود به رسمیت شناختن اصل حضور وکیل در مرحلۀ تعقیب و تحقیقات پلیسی در هر دو سطح ملی با توجه به ماده 48 قانون آیین دادرسی کیفری مصوب 1392 و بین المللی با توجه به اسناد بین المللی مرتبط از جمله میثاق حقوق مدنی و سیاسی، اجرای این اصل در عمل با ابهامات قانونی متعددی روبرو شده است. از طرفی آیین دادرسی کیفری وسیله ای است برای قاضی به منظور اثبات واقعیت و از سوی دیگر ابزاری برای افراد در دفاع از حقوق و آزادیهای فردی است. از آنجایی که بسیاری از تصمیمات قضایی در مورد فرد مبتنی بر اسنادی است که در رویارویی با ضابطان دادگستری جمعآوری میگردد، محروم کردن مظنون از مشورت با وکیل، احتمال تضییع حقوق دفاعی وی را بالا خواهد برد. در طول سالهای گذشته هم در حقوق داخلی کشورها و هم در رویه محاکم کیفری بینالمللی تحولات عدیده ای در ارتقا حقوق مظنونین صورت گرفته است. این مقاله به بررسی تحولات مذکور در حقوق داخلی و رویه محاکم کیفری بینالمللی و معرفی دستاوردهای حقوق تطبیقی در زمینه چگونگی ایجاد توازن میان تضمین حق برخورداری مظنون از وکیل در مرحلۀ تعقیب و برقراری یک دادرسی عادلانه پرداخته و نارساییهای نظام کیفری داخلی در این خصوص را با توجه به استانداردهای دادرسی منصفانه بین المللی مورد بررسی قرار میدهد.
کلیدواژه‌ها
