دوره 26، شماره 1 - ( 1401 )                   جلد 26 شماره 1 صفحات 48-25 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

Ramezani Akerdi H. Feasibility Study of Granting Legal Personality to ‎Bankrupt Estate (Studying the Iranian and American ‎Law)‎. CLR 2022; 26 (1) :25-48
URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-60613-fa.html
رمضانی آکردی حبیب. امکان سنجی اعطای شخصیت حقوقی به دارایی ورشکسته (با مطالعه در حقوق ایران و آمریکا). پژوهش‌های حقوق تطبیقی. 1401; 26 (1) :25-48

URL: http://clr.modares.ac.ir/article-20-60613-fa.html


استادیار گروه حقوق، دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران ، H.ramezani@soc.ikiu.ac.ir
چکیده:   (1512 مشاهده)

 پس از صدور حکم ورشکستگی قواعد عمومی برهم می­ریزد؛ از جمله ورشکسته اختیار مداخله در اموال را ندارد و اقامه دعوی درخصوص دیون، مطالبات و اموال وی به طرفیت مدیر تصفیه و پاسخ به دعاوی نیز توسط وی صورت می­گیرد. همچنین امکان ادامه تجارت ورشکسته توسط دیگران نیز متصور است. مجموع مقررات حاکم بر ورشکستگی یکی از پرسش­های مهمی که ایجاد می­کند، چگونگی توجیه حقوقی رابطه تاجر و طلبکاران با اموال و نیز وضعیت حقوقی دیون و مطالبات است.
نظریات مختلفی در پاسخ مطرح شده است که یکی از مهمترین آنان که در حقوق آمریکا مورد توجه واقع شده، نظریه اعطای شخصیت حقوقی به دارایی (اموال، دیون و مطالبات) ورشکسته در زمان صدور حکم ورشکستگی است. به موجب این نظریه توجیه «قاعده منع مداخله»، «موقعیت حقوقی نهاد مدیرتصفیه»، «امکان ادامه تجارت ورشکسته پس از صدور حکم ورشکستگی بدون ایجاد تعارض با حقوق طلبکاران» و «سقوط دیون مازاد بر دارایی» امکان­پذیر می­شود. بررسی قواعد ناظر بر ورشکستگی در حقوق ایران و آمریکا نشان می­دهد، که گرچه برخی از قواعد حقوقی بر مبنای این نظریه قابل توجیه هستند ولیکن از طرف قانونگذار مورد پذیرش واقع نشده است.
 
متن کامل [PDF 1514 kb]   (915 دریافت)    
نوع مقاله: پژوهشی اصیل | موضوع مقاله: حقوق تطبیقی
دریافت: 1401/1/16 | پذیرش: 1401/5/26 | انتشار: 1401/8/5

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:
CAPTCHA

ارسال پیام به نویسنده مسئول


بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.